Malaysia

Selemat Pagi,
Na 3 dagen Bangkok, anderhalve week Hua Hin en 4 dagen Koh Phi Phi (een eiland dat geleefd wordt door backpackers en beach parties), wilde ik mijn reis voortzetten op Koh Taruatao. 9 uur durende busticket gekocht, eenmaal aangekomen in Pakbara - de plaats waarvandaan de ferry vertrekt - wordt ons verteld dat er 'helaas' geen ferry meer gaat. Vandaag niet, morgen niet, het hele seizoen niet meer... Heel even liet ik me gaan, 'potverdorie', maar al gauw begon ik met een nieuw plan. En die was snel gemaakt.........
Ik was drie uur van de grens naar Maleisie... en als ik zo dichtbij ben, dan moet ik die grens ook maar even over.

Selamat Datang Malaysia. Welcome in Malaysia.. Vandaag ben ik hier al ruim twee en een halve week (geloof ik, mijn tijdsbesef ben ik onderweg kwijt geraakt) en ben ik van plan om nog een week of twee te blijven...
het geld is namelijk zo goed als op. Inmiddels werk ik al 3 dagen als lerares nederlands aan een half italiaanse, halve libische/libiaan/libier van 30. Waar ik tevens ook bij couch surf, en ook goed aan het sporten ben.. In het zwembad, de gym en de tennisbaan. Geloof me, echt, ik doe zo mijn best om te backpacken, maar de luxe lijkt steeds weer uit de lucht te komen vallen......

KUALA LUMPUR
De bus reis naar KL duurde twaalf uur, maar al bij de grens kreeg ik een warm en welkom gevoel. Een 90 dagen visa ipv een 30 dagen in Thailand.
In Maleisie voelde ik mij thuis door de vele herkenningen, de woorden, het eten.. het deed mij denken aan mijn indonesische familie. Ik was verbaasd over mijn eigen vermogen om mij in het bahasa malaysia uit te drukken. En dat schept een band met de lokale bevolking
De eerste drie dagen verbleef ik in KL en deed vooral al de toerist highlights: KLCC (een grote Mall), China Town en de markt, traditional food, the Twin Towers, nightlife etc. etc.
Het waren drie drukke dagen waarin ik veel indrukken had te verwerken en ik verlangde al snel naar het ontvluchten van de stad en de massa toeristen.........


CAMERON HIGHLANDS
De Cameron Highlands is een prachtige hoogvlakte dat het hoogste gebied vormt van het maleisische vaste land, waar kleine dorpjes zijn gevestigd en je her en der de strawberry farms kunt bezichtigen. Het gebied wordt grotendeels gebruikt voor thee plantages en je kunt er geweldige trails wandelen. De tweede dag ben ik samen met Mattheo (23) en Ruth (65) naar het hoogste punt (6,667 ft) gewandeld en geklommen. Ruth was een bijzondere vrouw die mij ontzettend fascineerde, met haar leeftijd en haar ervaring kon ze mij zoveel vertellen. Hoe zij in haar eentje over de wereld reist, lift langs de weg, bij vreemden slaapt, over haar definite van magie, hoe zij als 65 jarige verliefd is op een islamitische maleise man die KL ontvluchtte een dag voordat zij aankwam, bindingsangst (?). De teleurstelling die zij met mij deelde, haar schaamteloze houding, en haar eigen verbazing dat ze een 19-jarige en 23-jarige 'accompanied' op de vier uur durende klimtocht. Mijn grootste verbazing was echter haar blik en onaangedane houding toen ze vertelde over haar dochter die haar niet in haar leven wilt. 'Ze wilt niet dat ik steeds in en uit haar leven verdwijn, dus ze wilt mij niet meer zien. Ze heeft het waarschijnlijk beter met haar stiefmoeder', verteld Ruth zonder enkele emotie. Ik zocht naar een beetje pijn, een stukje kwetsbaarheid of een enkele trekking van haar gezicht. Maar ze vertelde het als een feit, ik was verbijsterd, en zag dat Mattheo hetzelfde dacht als ik. Geen frons te bekennen. Emotieloos vertelde ze hoe ze haar dochter bij haar vader had achtergelaten toen ze 4,5 jaar oud was. 'Heb je haar daarna nog gezien', vroeg ik, nog steeds onbegrijpend. 'Ja, een paar jaar later. Soms zag ik haar om de paar maanden, soms om de paar jaar'. Het gevoel van haar dochter kon ik begrijpen, het verdwijnen van haar moeder keer op keer uit haar leven. Maar Ruth.... Ik probeer te geloven dat zij haar moedergevoelens heeft weggestopt om de pijn niet te voelen, maar ergens krijg ik het gevoel dat Ruth simpelweg nooit geboren was om moeder te worden.

Samen met Ruth en Mattheo liepen we langs de theeplantages, waar onze thee, nog steeds met de hand wordt geplukt. Een tiental mannen en een enkele vrouw staan er de hele dag in de zon bosjes van struiken te plukken. Ik moet bekennen dat ik nooit wist dat thee zo werd gemaakt. Het uitzicht was AMAZING, en de heerlijke frisse koele lucht deed me goed na al de klevende kleren en benauwde nachten. Heerlijk om eindelijk weer eens mijn afschuwelijke grijze afrits broek te kunnen dragen!
De tweede dag heb ik samen met Mattheo en Zweedse Atle - die van plek naar plek zwerft, en zolang hij zijn jointje heeft het eigenlijk allemaal wel prima vind- een jungle trekking gedaan. Het had de dag ervoor enorm geregend dus de trail was maar net begaanbaar. Het was klimmen over en kruipen onder takken door. Daar waar het bordje 'Dangerous route, go this direction --->' hing, overtuigde ik hen natuurlijk dat wij rechtdoor moesten gaan. Op een aantal valbeurten na, zijn we de trail goed doorgekomen en kwamen we uit op een onbekende weg. Mijn eerste ervaring met 'hitch hiking', en dat was best spannend!

Ook in Cameron Highlands ontmoette ik Mr. Bala, hij heeft een restaurant en hotel in Tana Rata, het dorp waar ik zeer tevreden 4 dagen in Daniel's Lodge verbleef. Hij vertelde dat hij 30 jaar geleden bijna met een nederlandse vrouw was getrouwd. Na veel geklets over een kop thee, vroeg hij haar of ik haar kon vinden. Het voelde voor mij net als in een film en ik was razend enthousiast, vooral toen hij de dag erna onder het diner de brieven liet lezen die Willemien in 1975 naar hem geschreven heeft vanuit Rotterdam. Dus ben ik als een journaliste al een kleine beetje opzoek gegaan naar deze verloren liefde. 

Na vier dagen kreeg ik dat gevoel weer... ik moet verder... een nieuwe uitdaging, en nieuwe mensen. Dezelfde dag boekte ik een busticket naar.......... Pulau Perhentian.

PULAU PERHENTIAN BESAR (Het grote perhentian eiland)
Het 'grote' eiland dat naast Pulau Perhentian 'Kecil' (klein) ligt is echter binnen anderhalf uur om te varen. Hoewel van de twee bounty-eilanden met witte stranden, palmbomen en helder blauw water, het kleine eiland de 'place to be is voor backpackers', besloot ik naar het grote eiland te gaan, om op zoek te gaan naar werk. Mijn geld is er bijna doorheen en ik hoopte daar werk te vinden. 
In de bus van CH naar Kuala Besut - waarvandaan de ferry vertrekt - ontmoette ik een nederlandse man toen hij mij vriendelijk een plastic zakje aanbood om in te overgeven. Joost en zijn franse vrouw Camille en zoontje Arthur gingen ook naar de Perhentian Islands. Zij gingen daar hun advanced duikcertificaat halen, en bij de duikschool zat een oppas die op hun zoontje kon passen. Eenmaal bij Sea Horse Divers bleek die oppas er niet meer te zijn en zo had ik voor drie dagen een oppasbaantje. Nu moest ik nog goedkope accomodatie vinden, maar die was op deze bounty-eilanden dus niet te vinden. Ik moest dit baantje hebben, dus heb al mijn charmes in de strijd gegooid: 'kan ik ergens in een verlaten hoekje op de grond slapen met mijn slaapzak?' - die gelukkig diezelfde avond gestolen is, ik werd er gek van die extra onnodige bagage (een slaapzak in Azie... hoe kom je erbij??) maar waarvan ik het zonde vond om het achter te laten - uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar. Megan (26) een italiaans meisje en dive master bij Sea Horse Divers bood mij een matrasje in haar kamer aan.En ik heb 7 dagen vertoefd op het heerlijk eiland!

TO BE CONTINUED..