Toppunt van zinloosheid, of simpelweg onwetend?
Door: Michelle Menick
Blijf op de hoogte en volg Michelle
13 Juli 2014 | Indonesië, Carita
Het mooie van reizen is het bewonderen van andere mooie mensen, hoe brengt een doodgewoon mens hier in Azië zijn dag door? Als ik samen met een Fransman besluit naar Carita Pantai in Oost-Java te gaan om naar de golven te luisteren, zien we de meest nutteloze bezigheid die we ooit hebben gezien.
Zoals vele stranden, is ook dit strand slachtoffer van toerisme, windhozen en bevuilde golven. Het zand is bezaaid met takjes, bladeren, plastic, lege blikjes enzovoort. In de zee spelen enkele jong volwassen mannen met een body board waarmee je op de golven kunt varen en ze vragen of wij ook mee komen doen. Langs het strand zit een menigte Indonesiërs, misschien familie, misschien zijn het dorpsgenoten. Er wordt geroepen en contact gezocht. Hoewel ik graag praatjes maak met de mensen om mij heen, is mijn oog gevallen op twee mannen op het strand en ik ben er totaal van overdonderd.
Samen met de Fransman - wiens naam ik ben vergeten - (Natuurlijk: op het moment dat ik schrijf, schiet de naam mij te binnen, William, maar eigenlijk Guillaume, ook wel Gigi) samen kijken we zeker tien minuten lang naar de twee mannen die met bezems het afval netjes in hoopjes op het strand bij elkaar vegen. Langzaam maar zeker lijkt het strand weer vrij van ongewenste rommel en krijgt de natuur zijn eigen vormen weer.
Hoewel hier in Thailand (inmiddels op het eiland Koh Phangan) al verschillende bakken voor het scheiden van afval staan, wordt op het strand van Indonesië nog gewoon alles op een hoop gegooid. Niet dat het een verschil zou maken, want nadat het strand is veranderd in een schone zandvlakte met molshoopjes van afval, kijken William en ik samen met de twee mannen toe hoe de golven het strand op komen. Het water reikt verder dan de bergen afval. De stroming van het water voert het afval met zich mee. Het afval heeft een nieuw slachtoffer gevonden, nu drijft het op het water. De stroming zorgt ervoor dat al het afval weer netjes terug op het strand wordt afgeleverd.
Jeetje, wat vervelend. Je kent het wel, terwijl je de tafel afneemt, stoot je een glas om. Of je hebt gedweild en de kat komt met vieze poten binnen. Je kunt weer opnieuw beginnen.
De mannen vegen het weer bij elkaar. En, jazeker, weer kijken we toe hoe het afval mee wordt gevoerd de zee in. We lachen een beetje onbegrijpelijk en ongemakkelijk. Na het goed geobserveerd te hebben, vraag ik in mijn basale Indonesisch, waarom?! Ik ben inmiddels wel zeker genoeg om te kunnen stellen dat mijn Indonesisch goed genoeg is om mijn vraag begrijpelijk over te brengen. Toch kunnen de mannen mij geen antwoord geven.
'Hoe kan je nou zo dom zijn?', is een bevoordeelde gedachte. Maar nutteloos is het wel.
Dit moment deed mij denken aan een forse, donkerblonde jongen met een paarse pet met wie ik onder andere in de detox kliniek in Den Haag woonden. In de kliniek werd elke week een taakoudsten gekozen die ervoor zorgden dat alle jongeren na het eten hun klusjes deden. Als je klaar was met jouw klusje, de tafels weer schoon waren, de keuken geveegd en gedweild was, het gasfornuis weer spik en span was gepoetst, dan wachtte je in de hal tot iedereen klaar was. De staff controleerde alles en daarna mocht de groep eindelijk naar buiten om te roken. Als taakoudsten wordt je geconfronteerd met de ongeduldigheid van de groep: 'is iedereen nou klaa-haar?!', 'ik wil roken!'. Zeurende stemmetjes dwingen de taakoudsten om na iedere maaltijd weer achter de groep aan te zitten. De jongen met de paarse pet bleek maaltijd na maaltijd de boel op te houden, want iedere keer moest de keukenvloer na de controle opnieuw geveegd worden. De paarse pet begon mij op mijn zenuwen te werken, waarom doet hij het gewoon niet gewoon goed, de keuken is zo klein en waarom is hij zo sloom? Iedereen zeurt vervolgens aan mij hoofd!
Ik werd echt chagarijnig van de jongen. Mijn frustratie bleef woelen totdat ik halverwege de week naar de jongen bleef kijken terwijl hij zijn klusje uitvoerde. Een vlaag van schaamte vloeide over mij heen toen ik zag dat hij het gewoon niet kon. Robin, zo heette hij, hij kon niet vegen! Wat voelde ik mij stom en wat was het oneerlijk dat ik hem veroordeelde, want ja, iedereen kan toch vegen! Robin zette echter de bezem neer, haalde het vuil naar zich toe, tilde de bezem op en zette hem op een totaal andere plek weer neer waar hij weer wat afval naar zich toe haalde. Natuurlijk heeft alleen het verplaatsen van afval geen zin. Alles wat hij nodig had, was dat ik het hem even uitlegde. Dus vertelde ik hem dat het misschien makkelijker was om alles bij elkaar te vegen. En hij kon het!
Het is te gemakkelijk om te verwachten dat wat voor mij gewoon en logisch is, voor een ander ook zo vanzelfsprekend is. Vaak hebben we ons oordeel al klaar, zonder dat wij er zelf weet van hebben. Hoewel we zeggen dat we anderen niet veroordelen, hebben we het al gedaan voordat we het beseffen. Als iets gewoon is, voor ons eigen is, dan kunnen we ons niet identificeren met alles wat daarbuiten ligt. Dus is het ongewoon. Daar heb je het, 'een ander is of gedraagt zich anders'. Ook dat is een oordeel.
De wil was er bij de Indonesische mannen, de daad werd verricht, maar mijn vermoedden is dat ze simpelweg niet begrepen dat het nutteloos is.
Vanuit resultaatgericht perspectief heb ik lang gedacht dat 'awareness programs' enzovoort weinig zin hebben, omdat je geen snelle directe resultaten boekt, maar inmiddels ben ik van mening dat bewustzijn het meest belangrijke is voor verandering.
Ik kan de wereld niet veranderen, maar eigenlijk had ik de mannen moeten helpen. Op dat moment zelf had ik er niet aan gedacht, helaas.
Dit is weer een van die momenten die ik altijd zal onthouden, zoals twee andere gebeurtenissen. Eens maakte ik een wandeling in Rotterdam, zag een oudere vrouw met in een hand een grote vuilniszak en met haar andere hand hield ze de trapleuning goed vast. Van tree naar tree droeg de vrouw de zak naar beneden. Ik dacht eraan haar te helpen, maar durfde het destijds niet te vragen. Nog steeds denk ik er weleens aan dat ik haar mijn hulp aan had moeten bieden. Dus toen ik laatst van Peter's huis naar mama's huis liep, zag ik een oudere vrouw met twee volle boodschappen. Ze stopten bij ROC. Ik liep dacht eraan haar te helpen, maar liep door. Ik realiseerde mij dat dit weer zo'n herinnering zou worden waar ik iemand had kunnen helpen, dus draaide me om en liep naar de vrouw toe en vroeg haar of ik met haar mee kon lopen. Ze keek even beduusd, maar al gauw glimlachte ze en zei ze dat het wel ging.
Ook was er nog die ene keer dat een klein jong meisje op een klein dunbevolkt eilandje naast Bali armbandjes verkocht. In het woud reed ik met mijn scooter en zei tegen haar dat ik de volgende dag terug zou komen, omdat ik geen geld bij mij had. Diezelfde dag vertrok ik echter onverwacht naar Bali. Ik zal nooit vergeten dat ik haar mijn afspraak niet ben nagekomen.
Elke keer dat ik een ander niet help en het wel had kunnen doen staat de herinnering in mijn geheugen. De herinnering blijft en het helpt mijzelf om alerter en actiever te zijn op momenten dat ik een ander kan helpen. Het samenzijn met mensen is zo leerzaam voor mijzelf en voor een ander. Toen ik in 2012 een ochtend in de rijstvelden werkten, kwam ik erachter hoe onwetend ik was wat betreft de productie van rijst, hoe zwaar het werk van de vrouwen is en hoe krom de economie in elkaar zit. Maar goed, dat is weer een ander verhaal...
Volgende keer over mijn moeilijkste beleving tot nu toe en de beroving in Zuid Sumatra!
Zoals vele stranden, is ook dit strand slachtoffer van toerisme, windhozen en bevuilde golven. Het zand is bezaaid met takjes, bladeren, plastic, lege blikjes enzovoort. In de zee spelen enkele jong volwassen mannen met een body board waarmee je op de golven kunt varen en ze vragen of wij ook mee komen doen. Langs het strand zit een menigte Indonesiërs, misschien familie, misschien zijn het dorpsgenoten. Er wordt geroepen en contact gezocht. Hoewel ik graag praatjes maak met de mensen om mij heen, is mijn oog gevallen op twee mannen op het strand en ik ben er totaal van overdonderd.
Samen met de Fransman - wiens naam ik ben vergeten - (Natuurlijk: op het moment dat ik schrijf, schiet de naam mij te binnen, William, maar eigenlijk Guillaume, ook wel Gigi) samen kijken we zeker tien minuten lang naar de twee mannen die met bezems het afval netjes in hoopjes op het strand bij elkaar vegen. Langzaam maar zeker lijkt het strand weer vrij van ongewenste rommel en krijgt de natuur zijn eigen vormen weer.
Hoewel hier in Thailand (inmiddels op het eiland Koh Phangan) al verschillende bakken voor het scheiden van afval staan, wordt op het strand van Indonesië nog gewoon alles op een hoop gegooid. Niet dat het een verschil zou maken, want nadat het strand is veranderd in een schone zandvlakte met molshoopjes van afval, kijken William en ik samen met de twee mannen toe hoe de golven het strand op komen. Het water reikt verder dan de bergen afval. De stroming van het water voert het afval met zich mee. Het afval heeft een nieuw slachtoffer gevonden, nu drijft het op het water. De stroming zorgt ervoor dat al het afval weer netjes terug op het strand wordt afgeleverd.
Jeetje, wat vervelend. Je kent het wel, terwijl je de tafel afneemt, stoot je een glas om. Of je hebt gedweild en de kat komt met vieze poten binnen. Je kunt weer opnieuw beginnen.
De mannen vegen het weer bij elkaar. En, jazeker, weer kijken we toe hoe het afval mee wordt gevoerd de zee in. We lachen een beetje onbegrijpelijk en ongemakkelijk. Na het goed geobserveerd te hebben, vraag ik in mijn basale Indonesisch, waarom?! Ik ben inmiddels wel zeker genoeg om te kunnen stellen dat mijn Indonesisch goed genoeg is om mijn vraag begrijpelijk over te brengen. Toch kunnen de mannen mij geen antwoord geven.
'Hoe kan je nou zo dom zijn?', is een bevoordeelde gedachte. Maar nutteloos is het wel.
Dit moment deed mij denken aan een forse, donkerblonde jongen met een paarse pet met wie ik onder andere in de detox kliniek in Den Haag woonden. In de kliniek werd elke week een taakoudsten gekozen die ervoor zorgden dat alle jongeren na het eten hun klusjes deden. Als je klaar was met jouw klusje, de tafels weer schoon waren, de keuken geveegd en gedweild was, het gasfornuis weer spik en span was gepoetst, dan wachtte je in de hal tot iedereen klaar was. De staff controleerde alles en daarna mocht de groep eindelijk naar buiten om te roken. Als taakoudsten wordt je geconfronteerd met de ongeduldigheid van de groep: 'is iedereen nou klaa-haar?!', 'ik wil roken!'. Zeurende stemmetjes dwingen de taakoudsten om na iedere maaltijd weer achter de groep aan te zitten. De jongen met de paarse pet bleek maaltijd na maaltijd de boel op te houden, want iedere keer moest de keukenvloer na de controle opnieuw geveegd worden. De paarse pet begon mij op mijn zenuwen te werken, waarom doet hij het gewoon niet gewoon goed, de keuken is zo klein en waarom is hij zo sloom? Iedereen zeurt vervolgens aan mij hoofd!
Ik werd echt chagarijnig van de jongen. Mijn frustratie bleef woelen totdat ik halverwege de week naar de jongen bleef kijken terwijl hij zijn klusje uitvoerde. Een vlaag van schaamte vloeide over mij heen toen ik zag dat hij het gewoon niet kon. Robin, zo heette hij, hij kon niet vegen! Wat voelde ik mij stom en wat was het oneerlijk dat ik hem veroordeelde, want ja, iedereen kan toch vegen! Robin zette echter de bezem neer, haalde het vuil naar zich toe, tilde de bezem op en zette hem op een totaal andere plek weer neer waar hij weer wat afval naar zich toe haalde. Natuurlijk heeft alleen het verplaatsen van afval geen zin. Alles wat hij nodig had, was dat ik het hem even uitlegde. Dus vertelde ik hem dat het misschien makkelijker was om alles bij elkaar te vegen. En hij kon het!
Het is te gemakkelijk om te verwachten dat wat voor mij gewoon en logisch is, voor een ander ook zo vanzelfsprekend is. Vaak hebben we ons oordeel al klaar, zonder dat wij er zelf weet van hebben. Hoewel we zeggen dat we anderen niet veroordelen, hebben we het al gedaan voordat we het beseffen. Als iets gewoon is, voor ons eigen is, dan kunnen we ons niet identificeren met alles wat daarbuiten ligt. Dus is het ongewoon. Daar heb je het, 'een ander is of gedraagt zich anders'. Ook dat is een oordeel.
De wil was er bij de Indonesische mannen, de daad werd verricht, maar mijn vermoedden is dat ze simpelweg niet begrepen dat het nutteloos is.
Vanuit resultaatgericht perspectief heb ik lang gedacht dat 'awareness programs' enzovoort weinig zin hebben, omdat je geen snelle directe resultaten boekt, maar inmiddels ben ik van mening dat bewustzijn het meest belangrijke is voor verandering.
Ik kan de wereld niet veranderen, maar eigenlijk had ik de mannen moeten helpen. Op dat moment zelf had ik er niet aan gedacht, helaas.
Dit is weer een van die momenten die ik altijd zal onthouden, zoals twee andere gebeurtenissen. Eens maakte ik een wandeling in Rotterdam, zag een oudere vrouw met in een hand een grote vuilniszak en met haar andere hand hield ze de trapleuning goed vast. Van tree naar tree droeg de vrouw de zak naar beneden. Ik dacht eraan haar te helpen, maar durfde het destijds niet te vragen. Nog steeds denk ik er weleens aan dat ik haar mijn hulp aan had moeten bieden. Dus toen ik laatst van Peter's huis naar mama's huis liep, zag ik een oudere vrouw met twee volle boodschappen. Ze stopten bij ROC. Ik liep dacht eraan haar te helpen, maar liep door. Ik realiseerde mij dat dit weer zo'n herinnering zou worden waar ik iemand had kunnen helpen, dus draaide me om en liep naar de vrouw toe en vroeg haar of ik met haar mee kon lopen. Ze keek even beduusd, maar al gauw glimlachte ze en zei ze dat het wel ging.
Ook was er nog die ene keer dat een klein jong meisje op een klein dunbevolkt eilandje naast Bali armbandjes verkocht. In het woud reed ik met mijn scooter en zei tegen haar dat ik de volgende dag terug zou komen, omdat ik geen geld bij mij had. Diezelfde dag vertrok ik echter onverwacht naar Bali. Ik zal nooit vergeten dat ik haar mijn afspraak niet ben nagekomen.
Elke keer dat ik een ander niet help en het wel had kunnen doen staat de herinnering in mijn geheugen. De herinnering blijft en het helpt mijzelf om alerter en actiever te zijn op momenten dat ik een ander kan helpen. Het samenzijn met mensen is zo leerzaam voor mijzelf en voor een ander. Toen ik in 2012 een ochtend in de rijstvelden werkten, kwam ik erachter hoe onwetend ik was wat betreft de productie van rijst, hoe zwaar het werk van de vrouwen is en hoe krom de economie in elkaar zit. Maar goed, dat is weer een ander verhaal...
Volgende keer over mijn moeilijkste beleving tot nu toe en de beroving in Zuid Sumatra!
-
13 Juli 2014 - 08:43
Chiel:
Hallo Michelle,
Leuk om te horen dat het goed gaat met je op weer een verre reis. Ik heb je verhaaltje met plezier maar ook bewondering gelezen. Weet je dat je heel goed en leuk schrijft? Zou je wat mee moeten doen.
Oh trouwens, sorry dat we alleen maar 'Hallo' zeiden. Vivian en ik liepen in het bos bij 't Leeste. En jij kwam ons met, naar ik aanneem, je vriendje ons te gemoed lopen. Het was eigenlijk best raar want ik dacht nog; 'Goh wat een bekend gezicht'. Maar kon je niet meteen plaatsen. En natuurlijk toen we op een afstand waren dat het raar zou zijn geweest om te gaan roepen, zeiden we allebei;'Verhip dat was Michelle'. Stom hé.
Veel plezier nog daar en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Groetjes Chiel -
13 Juli 2014 - 09:30
Grace:
Echt heel bijzonder en leuk om te lezen mpp -
13 Juli 2014 - 10:47
Mascha:
Woow mies. Wat kan jij mooi schrijven. En niet alleen schrijven. Bij alles wat je meemaakt denk jij nog drie dubbel na. Eigenlijk heb je zo gelijk. Helpen is een woord wat tegenwoordig weinig voorkomt. Vooral als je iemand niet kent, doe je het idd niet zo snel. Je hebt mij hiermee ook aan het denken gebracht. Thanks voor je geweldige verhaal.
Geniet ervan daar en ben benieuwd naar je klooster verhaal.
Dikke kus en knuffel <3 -
13 Juli 2014 - 13:21
Inge:
hee skattie, zo herkenbaar jij wat je schrijft en zo heel leuk te lezen. ik lees je stukjes met plezier en reageer er zelfs op, al voelt het vreemd te reageren op een stukje, zonder reactie terug. ik schrijf naar een papieren Michelleke. ach ja, in ieder geval geven de foto's een fysiek plaatje erbij, leuk! lieverd, geniet ervan xx -
13 Juli 2014 - 18:19
Oma Emmy:
Dag Michelle, een heel bekend verschijnsel op het strand. Heel mooi beschreven. Alsnog gefeliciteerd met je verjaardag gisteren. Wat heb je toen gedaan? Proost op je gezondheid! Geniet er nog even van of tot je weer terug moet. Dank voor je mooie verslagen en tot ziens weer in Nederland! XXXX -
14 Juli 2014 - 12:12
Jenny:
Zinloosheid of onwetend. Mooi reisverslag. Ik denk dat vooral je ervaringen en je beredeneringen je zullen helpen om inzage te krijgen in waarom de dingen gaan, zoals ze gaan. Of juist niet, omdat je er misschien een draai aan kan geven, waardoor de dingen net iets een andere richting op gaan. Je gaat daar vanzelf je weg in vinden, denk ik. Ik wens je mooie ervaringen toe en doe vooral datgene wat je graag wilt. Soms idd zijn mensen nog niet aan veranderingen toe, daar is eerst iemand voor nodig om aan te geven dat het ook anders kan, dat ze daar hun winst mee kunnen behalen .Daarna is het w.s. ook even eng om juist veranderingen door te voeren, dat snap ik ook wel. Mooi om te zien, dat jij die weg bent ingeslagen... RESPECT.
Geniet maar lekker en blijf zo leuk schrijven, ik geniet van je verhalen. Take care !
-
14 Juli 2014 - 18:49
Monique Florentinus:
Hoi Michelle,
Wat een mooi verhaal weer om te lezen.
Knap van je wat jij allemaal doet, kijk uit naar je volgende reisverslag.
Veel liefs van ons. -
21 Juli 2014 - 16:06
Annet Mennes:
Ha die Michelle,
Wat kan het leven eenvoudig zijn. Zon, zee, strand en een bezem, gedeeld door de factor TIJD.
Zo glijden voor hen de dagen voorbij dag in, dag uit....................... Met een half westerse blik bekijk en beschrijf je het leven daar. Dat doe je heel goed en beeldend. Dank je wel!
Liefs, ook van Peter, Annet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
