Sawadee ka, Thailand!

Het voelt onwerkelijk om hier te zijn. Nooit eerder begon ik zo moeiteloos en tegelijkertijd onverwacht aan een reis. Mama nodigde mij uit om naar Bangkok te komen en ik moest nog 5 weken wachten voor ik kon starten bij het revalidatiecentrum.
Dus wachten en rustig aan doen, of ik dat nu in Nederland of Azië doe....
Maar nooit eerder boekte ik niet mijn eigen ticket en heb ik mijzelf zelfs niet eens ingecheckt.
Terwijl ik over de luchthaven loop, gaat er een raar - nee, laat ik het niet veroordelen - vreemd gevoel door mij heen. Ik kan het totaal niet plaatsen. Het is een onbekend en nieuw gevoel, is het ontspannenheid van niet in controle zijn en daarmee gewoon Zijn?

De reis verloopt goed, maar onrustig. In totaal besteed ik 2 uur aan oefeningen en loop ik rondjes door het vliegtuig om de stijfheid die na anderhalf uur zitten al ontstond tegen te gaan. Ik loop en sta de crew ontzettend in de weg, maar het lukt mij om mij daar niets van aan te trekken.
Toen ik de haalbaarheid van deze reis besprak met de oefentherapeut die mij behandelde, sprak ze de volgende woorden: "vraag jezelf iedere dag wat jij nodig hebt".
Haar woorden zijn een ankerpunt geworden waar ik elke keer naar toe terug kan. Het bewustzijn van wat ikzelf nodig heb en het vertrouwen dat het vermogen om dat te verwezenlijken in mij zit, creëert ontzettend veel rust.
Dus doe ik ongeneerd mijn oefeningen en loop ik 10 minuten lang rondjes door het vliegtuig en observeer ik al die mensen die slapen, films kijken en andere activiteiten ondernemen om de tijd te doden die hen straks in een paar uur duizenden kilometers verderop in een andere wereld zal brengen.

Eenmaal op de luchthaven in Bangkok haalt mama mij op en nemen we de taxi naar het appartement.
"Freedom", deze taxi chauffeur spreekt over vrijheid. Mijn moeder vraagt of hij het leuk vindt in Bangkok waarop hij antwoord: "No, but I don't have a choice. Thailand is not like Europe. When you are from Europe you can go everywhere, but Thai people cannot. You, you can go, go, go. Stamp. Ok - go. We cannot. Freedom is different".
Vrijheid is anders.
Vrijheid is anders.
Ook dit zijn woorden die mij raken en blijven kleven. Al eerder bedacht ik mij hoe heerlijk het is dat als ik in Thailand aankom, dat ik zonder gedoe een stempel voor 30 dagen verblijf krijg en in Maleisië zelfs 90 dagen. Al eerder had ik gehoord dat het nog een heel proces is voor mijn Chinese tante om een visum te krijgen voor Nederland, terwijl zij al met mijn oom getrouwd is. Al eerder had ik gesproken over welke vrijheden en voorzieningen wij genieten die in Nederland zijn geboren, maar nooit eerder had iemand mij vanuit zijn hart gezegd dat zijn vrijheid niet hetzelfde was als de mijne. Dat zijn vrijheid niet gelijk was aan de mijne.
Simpelweg omdat we ergens anders geboren zijn. En zijn woorden en de toon waarop hij het zei, raakte mij diep in mijn hart.
Hij zei niet dat dat ik van meer vrijheid genoot. Hij zei enkel dat het anders was. Vrijheid betekent voor hem iets heel anders dan voor mij. En hij had gelijk.
Vanaf de dag dat ik geboren wordt geniet ik van zoveel meer vrijheden en zekerheden dat mijn strijd over vrijheid heel ergens anders over gaat. Mijn strijd gaat over innerlijke en emotionele vrijheid. Het verlangen om mij te kunnen uitten en laten zien in liefde en pijn, in plezier, verdriet en woede en alles wat ik in mij heb. Vrijheid in mijn keuzes. Vrijheid in mijn lijf.
Deze man had het over vrijheid om zich fysiek te kunnen bewegen op deze wereld. Een wereld die toch eigenlijk van niemand is en daarmee van iedereen?
Ik voel de vragen opkomen hoe het ooit zo heeft kunnen lopen dat er grenzen zijn ontstaan die niet ingezet worden om gelijkheid te creëren zodat we bijvoorbeeld in elk gebied voldoende bronnen hebben om van te leven, maar dat het juist is om de bronnen te beschermen die je binnen de grenzen geniet en daarmee een ander te kort doet. Is het angst waardoor dit is ontstaan, existentiële angst dat we te weinig hebben om te overleven? De existentiële angst dat ons leven eindig is en we daardoor alles doen omdat niet te laten gebeuren? Het is een te groot thema voor dit verhaal :-)
De waarom vragen laat ik snel weer los. Ik streef niet meer naar waarheden, maar geloof enkel in waarden. Ook dat is voor mij een ankerpunt. Elke keer terug gaan naar wat mijn waarden zijn en niet zoeken naar een waarheid, want de waarheid is toch steeds weer anders per individu, per dag.
Het zijn mijn waarden die mij elke dag houvast en sturing geven.

Intussen waarschuwt taxichauffeur Mr. Charkoen ons al dat de wijk sukhumvit gedeeltelijk overstroomt is en hij ons daardoor waarschijnlijk niet tot het einde kan brengen. Het is regenseizoen in Thailand. Hij heeft gelijk en brengt ons zover mogelijk. We stappen uit, trekken onze schoenen uit en gaan te voet verder. Het water reikt tot onder onze scheenbenen - (tibia). Mama bindt haar hakken aan mijn backpack en neemt de tas op haar rug. Ik probeer de koffer op mijn hoofd te dragen - wat niet een heel goed idee was. Het gaat mij moeizaam af, maar de gedachte dat je op sommige plekken kilometers moet lopen om je thuis van water te voorzien, geeft mij kracht.
Er komt verkeer tegemoet die ook voorzichtig door het water rijden. "Die man komt terug om ons te helpen", zegt mama. De man op de brommer wenkt mij en neemt mij koffer achter op. Het is nog een hele tour om het juiste adres te vinden, maar de man brengt een voor een onze bagage en ons door het water naar het appartement.
Mama wil hem veel te veel geld geven, maar de man neemt niets aan.
Dank u wel, mister Alek, dat u met uw andere vorm van vrijheid als ik - toch hier in vrijheid kan blijven handelen en bewegen om een ander te helpen.
Dank u wel, dat u vandaag de reden bent voor een lach op mijn gezicht.
Kap kun ka!