Signalen en betekenis - de reis naar Cambodia

Als ik 's ochtends op sta, mijn oefeningen heb gedaan en heb gedoucht, vraag ik mijn mama om via haar telefoon een Grab te bestellen om mij naar het Don Muaeng AirPort in Bangkok te brengen. Vandaag vlieg ik naar Cambodia. Grab is een veel gebruikte app zoals wij Uber gebruiken. Het duurt vaak een minuutje of vier voor je wordt opgepikt. De betaling gaat automatisch via de bank, ideaal.

Meestal...

Deze keer lukt het niet. "Grab is unavailable from your location", is de melding. Mijn moeder blijft het proberen, maar krijgt geen respons. Dit is hoogstwaarschijnlijk het moment dat mijn hypothalamus stresshormonen begint aan te maken.

"We kunnen hier zelf geen taxis bellen, maar de security beneden kan dat wel", zegt mijn moeder. We snellen naar beneden en vragen de security een taxi te bellen. Als ik nu vertrek ben ik nog voor de ochtendspits. De ochtendspits is hier net zo erg, al dan niet erger, als in Jakarta. Als ik daar in terecht kom, duurt mijn rit minimaal dubbel zo lang.
De security guy zegt "no", zwaait erbij met zijn hand en wijst naar de grote weg, bijna tien minuten lopen verderop. Zo van: "probeer daar maar een taxi te regelen".

Ga ik mijn vlucht nog wel halen?

De stresshormonen hebben nu waarschijnlijk mijn hippocampus aangewakkerd, want ik neem waar hoe de zenuwen langzaam maar met steeds meer snelheid door mijn lichaam gaan. Gaat dit nog wel lukken?
Mijn rationeel vermogen probeert logisch te berederen of, met de informatie die ik tot nu toe tot mijn beschikking heb, ik het qua tijd zal halen. Het is 30 minuten rijden, dus met een uur vertraging zou ik het moeten kunnen halen.

Als ik bijgelovig zou zijn, zou dit kunnen betekenen dat ik niet naar Cambodia moet gaan, niet die fietstocht moet gaan maken die ik heb gepland.
Al eerder waren er allerlei signalen in de vorm van uitspraken en wensen van mijn naasten:

"Ga je alleen fietsen, durf je dat wel?"

"Wat vindt je moeder hiervan?"

"Lieve Michelle ik hoop dat je goede mensen op je pad tegenkomt"

"Wees voorzichtig"

"Niet in het donker fietsen"

"Geen rare dingen doen"

En mijn zusje die direct, nadrukkelijk en verbaasd vraagt: wáárom ga je dit doen?

Ook bij mijzelf merkte ik dat ik bedachtzamer aan deze reis begon. Wat kan ik tegenkomen, waar die ik op voorbereid te zijn?
Ik herinner mij dat toen ik in 2011 in mijn eentje voor een periode van 7,5 maand door Zuid-Afrika, Thailand, Maleisië, Borneo, Indonesië en Singapore reisde, ik geen enkele angst kende.
Door de jaren heen ben ik dan toch voorzichtiger en bewuster beslissingen gaan maken. Dat noemen ze dan vast: 'volwassen worden'. Vanaf het moment dat Vince en ik in Sumatra, Indonesië door 6 mannen van de brug door het oerwoud af werden gereden en met een groot machete mes op onze keel al onze spullen afnamen, verloor ik in een klap een groot stuk van mijn naïviteit en openheid.

Nu ben ik mij bewuster van signalen om mij heen en bevraag mijzelf elke keer wat dit voor mij zou kunnen betekenen, welke boodschap het heeft en wat ik hierin wil en kan te doen?

--
Ik sta nog steeds aan de grote weg en de derde taxi die langs komt stopt: "Don Mueng International AirPort?", vraag ik.
"Yes oké", zegt de wat oudere man.
Ik voel direct een geruststelling, neem nog even afscheid van mijn moeder die ik later in Cambodja weer zal zien en ga achterin zitten.
Mijn gerustheid is echter van korte duur. De taxi chauffeur begint te zuchten en te "ttee-en" en ttee-en". Het is die klank die je kunt maken door je tong tegen de voorkant van je gehemelte en de achterkant van je voortanden te klakken, met name wanneer iets je niet zint. De taxichauffeur kijkt zelfs op zijn pols naar de tijd waar niet eens een horloge op zit.
Wat probeer je mij te vertellen mister taxi driver?
Ik probeer er niet op te letten en bij mijn gerustgestelde gevoel te blijven, maar na 10 minuten, vlak voor de high way, vertraagd hij zijn snelheid en zet hij zijn auto aan de kant.
"Gaat hij nu echt tussendoor wat kopen terwijl ik mijn vlucht moet halen en er file staat?", bedenk ik geïrriteerd.

"Sorry madam, no time" zegt hij en ik begrijp meteen dat hij niets gaat kopen, maar dat hij mij de taxi uitzet.
"No money. Is okay". Enerzijds verbluft en toch verwacht, anderzijds geïrriteerd stap ik uit.
Hij pakt mijn fietstas uit de auto en gaat naast mij staan om mij te helpen naar een nieuwe taxi. Er komt er bijna geen langs en de taxi's die langskomen zitten vol. Een ding is zeker, de stress hormonen in mijn lijf hebben geen file, maar gaan op volle toeren.
"Can you take me to Don Muang, please. I pay you 500 baht", probeer ik nog.
"Sorry, sorry no time".

Hij is erg vriendelijk. Zijn eigen irritatie en ongeduld lijken te zijn vervlogen vanaf het moment dat hij mij de taxi uit heeft gezet. Hij is kalm en blijft om mij te helpen een nieuwe taxi te vinden.
Dan eindelijk komt er een taxichauffeur aan die stopt. Maar het moment dat ik AirPort zeg, zegt hij vlug "No" en wilt zijn raam alweer sluiten. Ik kijk hem aan en zeg "Please" waarop hij antwoordt: "Oké, only 500 bath."
Perfect! Ik stap in en nog geen minuut later staan we al in de file.

Deze taxichauffeur ttttut en zucht nog meer dan de vorige.
Het alsof stress besmettelijk is. Bij elke zucht voel ik het door mijn lijf. Ik heb wel vaker dat ik het gevoel heb een jas te missen die mij kan beschermen van andermans stress. Vroeger was het veel erger. Ik laat het zo binnen komen en raak ontregeld. Zo af en toe heb ik dat nog steeds. Nu kan ik voelen hoe zijn stress de mijne aanwakkert.
Hoewel er vele positieve en stimulerende signalen waren van waaruit een mooie reis zou kunnen volgen, zoals het dromen en kletsen over fietsen met ervaren vakantiefietsers, tips en trics bespreken, het uitstippelen van de schijnbaar prachtige route, de mooie verhalen over Cambodia van vrienden, denk ik nu aan de ook vele remmende signalen die er waren. Er waren er namelijk een heleboel. En dan nu dit... de kans dat ik mijn vlucht ga missen.
Is het dan meant to be dat ik niet naar Cambodia ga?

Het stress niveau is hoog, maar ik ben het mij erg bewust en kan het nog waarnemen.
Ineens denk ik weer aan wat Eveline, mijn oefentherapeut, mij zei: vraag jezelf elke dag wat jij nodig hebt.
Door deze vraag richt ik mij als vanzelf weer helemaal naar binnen en glijdt alle stress van mij af. Vanuit mijn eigen vertrouwen dat alles loopt zoals het loopt en dat dat goed is, ben ik helemaal oké met het wel of niet halen van mijn vlucht. Er is daar niets wat ik moét doen, en er is ook hier een heleboel wat ik kan doen.
Ik verloor heel even mijn vertrouwen, omdat ik zo bezig was met het waarmaken van dat plan, dat ik het heden even voorbij liet gaan. Maar nu ik weer terug was in het heden, waarin ik de rust voelde met al wat is, ontspan ik en geef ik mij over aan de tijd.
Het komt zoals het komt, alles is goed, alles een avontuur!