Oud nieuws uit Zuid-Afrika

Op dit moment kijk ik uit over de bergen van het vochtige, benauwde Hua Hin aan de zuidoostkust van Thailand, het zweet loopt in mijn navel en ik verlang naar een duik in het zwembad van het mooie huis waar ik momenteel vertoef, maar ik wil jullie toch nog even vertellen over mijn laatste weken in Zuid-Afrika, wat inmiddels alweer even geleden is.


THE FLOREAT
Toen ik in de derde klas zat op de KSG was meneer Flecken een tiran - in de ogen van de klas - hij hield een ZERO TOLERANCE policy, wat dan ook met hoofdletters op het groene schoolbord was gekalkt. Waag het niet om te spreken, eten, of ook maar van je plaats te komen. Het gebeurde weleens dat de halve klas naar onze coördinator mevrouw Zweers werd gestuurd.
Het ZERO TOLERANCE was ongebruikelijk, docenten op de KSG losten het vaak op andere manieren op, dan een dictatoriaal regime te beginnen in de klas.

Op de basisschool Floreat in Steenberg, Zuid-Afrika vind je een ZERO TOLERANCE beleid in iedere klas, op iedere buitenplein en bij elke docent.
'STAND IN LINE', 'BE QUIET', 'ARMS STRAIGHT'. 'ARMS STRAIGHT!'. schreeuwden een van de teachers nadat het speelkwartier was afgelopen. Per klas stonden jongens en meisjes apart in een rij. De handen recht vooruit op de schouders van het jongen of meisje voor je.

Een van de dagen dat ik naar de school ben geweest, gingen ik en Stijn elke klas in om iets te vertellen. We klopten op de deur en liepen naar binnen. Alle kinderen gingen direct staan.

'Good morning Stijn en Michelle. How are you today..?', zeiden alle kinderen in koor.
'We are great, and how are you?', antwoordde een van ons.
'We are fine, thank you', zeiden ze weer op een zangerige, vriendelijke, respectvolle manier.
Vervolgens zei de teacher dat wij iets kwamen vertellen en de kinderen werden tot de orde geroepen. Stil zitten, spullen dicht, mond dicht en de handen in elkaar gevouwen.

Toch zijn deze kinderen allemaal net zo stout en leuk als nederlandse kindjes. Tijdens de gymles die ik een dagje mocht geven samen met de andere vrijwilligers gaan ze allemaal helemaal uit hun dak. Toch is het dan ook belangrijk om de strikt de zijn, want een klas van 50 kinderen is nou eenmaal niet makkelijk te handhaven.



LEGAL CLINIC & BONNYTOUN
Als je rechten hebt gestudeerd, kun je advies geven over zaken omtrendt de wet, lijkt mij. Als je 3,500 euro betaald aan een vrijwilligers organisatie kun je 3 maanden legal advice geven in Zuid-Afrika aan een vrouw die is ontslagen en haar baan terug wilt, aan een slachtoffer van mishandeling enzovoort.
Op donderdag ben ik mee geweest met de groep Human Rights van de organisatie Projects Abroad. Eerst reden wij naar de Legal Clinic waar twee vrouwen kwamen voor advies. De vrijwilliger bekijkt samen met de cliënt en een advocate Maria die werkt bij Projects Abroad samen de zaak.
De vrouw sprak amper Engels en ik vraag mij af wat zij ervan heeft begrepen.

In de middag gingen we naar Bonnytoun een safety house voor jongens van ongeveer 12 tot 17 jaar. Het was zo bizar, maar tegelijkertijd indrukwekkend om te zien. De kinderen slapen met 6 in een cel. De cel is op zich wel ruim, maar er staat dan ook weinig in. Drie blauw stalen stapelbedden en een afgeschermde wc. En de deuren zijn hier toch echt tralies. Je kent het wel van films dat als de bewaking langskomt al gevangen met hun handen en hoofd tegen de tralies aan gedrukt zitten, zo was het ook toen wij langsliepen.
Al jongens zitten daar, omdat zij wachten op hun rechtszaak of al zijn veroordeeld en wachten tot zij worden overgeplaatst naar de gevangenis.
Deze dag hebben de vrijwilligers verteld over hun eigen land en ze waren allemaal heel erg geïnteresseerd, via Youtube lieten we muziek horen die veel werd gedraaid in het eigen land.



SURF CONTEST MUIZENBERG
Op vrijdag organiseerde Rik en andere vrijwillgers een surfcontest voor de kinderen uit de sloppenwijken die gratis doordeweeks mogen komen surfen.
Het was onwijs leuk. Volgens de planning begon de contest om 14.00 uur, maar typisch afrikaans, waren alle kinderen er rond een uur of 15.00. Rens, een andere vrijwilliger,
deed een warming up met de jongens waarna de kids in 3 groepen werden verdeeld en in 15 minuten mochten strijden voor een plekje naar de volgende ronde.
Sommige kinderen bakten er niets van, maar deden toch ontzettend hun best. Na de finale waren de winnaars bekend: Jeremiah, Jason en Tsepho.
Jeremiah en Jason had ik in de twee weken dat ik in Fairways, Kaapstad was iedere dag gezien op het strand gezien. Twee reuze fanatieke broers, die naar mijn mening dan ook
absoluut een medaille hadden gewonnen.
Met Jeremiah en Jason was het ook altijd feest in de trein. Je kent het wel. Kids Playground, Monkey Land.... Zie je het voor je, dwaze kinderen die op alles klimmen en klauteren.
Zo was ons ritje naar huis. En als het even kon, hingen ze ook uit de deuren.. die kunnen in Zuid-Afrika namelijk handmatig open.



CAPRICORN BRAAI
Nu was ik op een braai met de vrijwilligers van Projects Abroad, dat werd georganiseerd door Shaun, een van de coordiantoren die woont een in een sloppenwijk. Bij de uitgebouwde shack van zijn zus, hadden we in de tuin - een 50m² stuk stoffig grond waar een laptop voor muziek, wat boxen en een grote braai was neergezet - een barbeque. Het was een sfeer van harde muziek, veel vlees in een grote bak, en dansende kinderen. Het is alsof ze de trilling van de muziek aanvoelen tot diep in de aderen. Wat een ritme, geweldig!
Aangrenzend stond nog een shack van de buren, en hoewel ik mij soms verbaas hoe jong je al aan drugs kunt komen, ging dit een stapje verder. Ik liep naar binnen en voelde een walm wiet lucht over me heen komen. Het stond er blauw, ik zou bijna zeggen groen, van de rook. Op een bank zat een man met een grote plaat vol met wiet. Om hem heen zaten
de vrijwilligers te kijken en de man zat rustig een joint te draaien. Voor zijn neus stond zijn dochter, 8/9 jaar een beetje toe te kijken. Op de grond zat nog een kind van 5/6, en naast hem zat een kind van zeker niet ouder dan 4 met zijn neus bovenop de plaat te kijken. Ik was stomverbaasd. Ik ben niet lang gebleven, maar nadat ik weg was, heeft de man de vrijwilligers nog wat meer over drugs ingelicht. Hij liet een harddrug zien, ik ben vergeten hoe het heette, maar ik weet wel dat hij zijn 9 jarige dochter het terug liet brengen naar haar moeder. Ongelooflijk.



Na mijn laatste week in Kaapstad ben ik terug gevlogen naar Johannesburg en heb daar een heerlijk relaxed weekend vlakbij de Magaliesberg gehad met de familie Ernst. Het was een heerlijk weekend. Rond racen op een quad door de giga tuin voor een adrenaline boost, boekjes lezen, filmpjes kijken, wandelen naar de rivier. Ik was er ontzettend aan toe. Cape Town was taking its toll. In 2,5 week was ik 10 keer uit geweest. En zelfs ik met mijn jonge jaren kan dat niet aan. Na een nog heerlijke lunch met Rene - 'hostmom' laat ik maar zeggen' - en haar familie om haar moeders verjaardag te vieren in Askari Game Reserve, was mijn reis in Zuid-Afrika voor bij. Tot slot nog wat giraffen, wildebeast, aapjes gezien, olifantjes en een krokodil gezien en toen was het dikke knuffels, nog net in te houden tranen en naar..................... Thailand!