Bye Bye Maleisië

KUALA LUMPUR
Het is net vijf uur 's morgens geweest als de bus Kuala Lumpur arriveert. 'Where you go? Where you go?' een handje vol taxi chauffeurs staan de mogelijke klanten al op te wachten. Het zijn er nog geen tien, maar het is een benauwd gevoel alsof fans aandringen om mijn handtekening. 'I don't know', antwoord ik. Een van de taxi chauffeurs kijkt me even verward aan, maar gaat snel verder met aandringen . 'Where you go? Good price for you'. Good price amahoela, zeg ik in gedachten, openbaar vervoer kost hier nog geen euro. 'Local bus?', vraag ik onbeleefd maar begrijpelijk voor de gebrekkig sprekende Maleise taxichauffeur. 'No local bus, only taxi'. Ik weet niet of ik in de maling wordt genomen, maar reis inmiddels lang genoeg om niet zomaar in de taxi te stappen. De taxichauffeur ziet dat ik samen met de ik-weet-niet-hoe-ik-moet-stoppen-met-praten amerikaan die ik in de bus had ontmoet, om mij heen kijk op zoek naar andere opties. De taxichauffeur raakt geirrieerd, omdat ik hem niet geloof. 'You don't believe me, go look, go, go. I pay you hundred ringgit if there is local bus! Go, walk.' En hij haalt 100 ringgit uit zijn zak.
Alleen daarom al ga ik niet kijken, en alleen daarom al stap ik niet in zijn taxi. Wel of geen local bus. De ik-weet-niet-hoe-ik-moet-stoppen-met-praten-amerikaan gaat wel kijken. De taxi chauffeur had gelijk, geen local bus. Het klopt ook dat de lange afstandsbussen je op de meeste onmogelijke plekken in de stad afzetten. En dan zie je maar hoe je het centrum in komt.

We lopen richting de hoge gebouwen en zien al snel aan ons rechterzijde een tramstation, 1 ringgit. Heb ik met 2 minuten lopen toch mooi even 39 ringgit bespaard!

De vriend van mister Balla, die mij een dag eerder had gesmst over werk in KL, zei mij naar het MY Hotel te gaan. Ik ging erheen, maar het kostte 240 ringgit. Van dat geld kan ik 14 dagen een dormbed betalen.Niettemin was het al 5 uur 's ochtends, en mister Balla's vriend zou rond 10.00 uur komen voor het bespreken van werkopties tijdens ontbijt. Hij zou mijn kamer betalen, maar dat wil ik niet. Ik ken hem niet en I am not owing anything to anyone. Behalve dan mijn financiele steungroep uit Nederland, dank aan mijn moeder.
Ik besloot mijn backpack in dezelfde straat op de stoep te leggen en ging er tegen aanliggen. Met mijn interessante boek 'Het Eiland' van Victoria Hulstop over de leprakolonie op het eiland Spinalonga vlakbij kreta verdoof ik die paar uurtjes wel. De leprakolonie op Spinalonga heb ik op Google gezocht en blijkt echt gebeurd te zijn. Einde jaren dertig van de 20e eeuw werden alle grieken uit Kreta naar het toen nog door Turken bezette eiland getransporteerd. Een bizar verhaal waar honderden zieke, langzaam doodgaande mensen een nieuw dorp stichtten. Van zelfvoorziening groeide het dorp naar een eigen markt. Winkels, een filmhuis, een school en zelfs een eigen bestuur die onderhandelde met de Griekse overheid over zorgvoorzieningen, toeslagen enzovoort. Vlak voor de tweede wereldoorlog werden goed geschoolde leprozen uit Athene als advocaten, ceo's overgeplaatst naar het eiland. Het slimme bestuur van Spinalonga regelde goede afspraken met de griekse overheid, waardoor het eiland zich economisch uittermate goed ontwikkelde met als gevolg dat de bevolking uit andere Griekse plaatsen van het vaste land met bootjes naar het eiland kwamen om om voedsel te bedelen.
Probeer je eens voor te stellen dat de Nederlandse overheid iedere inwoner met een besmettelijke, nog ongeneeselijke ziekte naar de schiereilanden zou transporteren. Een kind uit een familie, een moeder, een leraar, een agent, een winkelier.. En er ontstaat een heel nieuw dorp van zieken, die elkaar trouwen en kinderen krijgen. Zo bizar.

Maar mijn poging tot echt backpacken door even een ochtend op de straat door te brengen mislukte, opnieuw. Een vriendelijke beveiliger van een hotel vroeg mij nieuwsgierig wat ik aan het doen was. Ik vertelde hem dat ik op een vriend wachtte voor ontbijt. We kletsten even en hij liep weg, maar kwam meteen terug en zei dat ik wel in het hotel mocht wachten.
Ik kon moeilijk zeggen 'no, thanks, i prefer the paveway', dus settelde mezelf in de grote comfortabele stoel en viel in slaap. Ik had geen oog dicht gedaan in de bus. Een uur later werd ik wakker en op de bank naast mij zat een Japans echtpaar. De vrouw begon een gesprek, maar sprak nauwelijks engels. Het was zo leuk hoe zij haar best deed om met mij te praten. Ze zocht woorden op in haar Japans-Engels woordenboek, we gebruikten de wereldkaart om de plaatsen aan te wijzen waar we woonden en waar we hadden gereisd. En natuurlijk schreef ze haar contactgegevens op zodat ik een plek had om te slapen als ik ooit naar Japan kwam. Haar zoon spreekt heel goed engels en zal me dan helpen. Deze ontmoetingen zijn hartverwarmend. Een twee uur durend gesprek met een vrouw die niet dezelfde taal spreekt, maar waar zoveel moeite in wordt gestopt om elkaar te begrijpen. Zomaar. Dat is mooi.

GABAI WATERFALL
Ik wilde dus niet naar het hotel en belde Shazny, zoals afgesproken wanneer ik in KL zou zijn. Een lokaal maleis meisje van 22, die ik samen met haar man Dzul (23) had ontmoet op het bounty eiland Pulau Perhentian. Dzul en Shazny zijn al 5 jaar getrouwd en hebben een zoontje van vier jaar oud. Toen zij 17 en 18 waren stelden hun ouders voor om te gaan trouwen, ze waren immers toch al een tijd bij elkaar. Dus dat deden ze maar.
Diezelfde avond op de dag dat ik haar belde, haalde ze mij nog op en gingen we stappen in Werner's. 's Middags had ik op couchsurfing.com gezien dat er een couch surfers meeting was, een wekelijkse bijeenkomst van hosts en couch surfers. Ik dacht nog 'had ik dat eerder geweten...' Couch surfing is een ideaal concept waarin lokale mensen reizigers een bank of bed aanbieden, ieder maakt een uitgebreid profiel aan en surfers of hosts laten na ontmoeting een review achter, positief of negatief. Zo las ik een review van een host over een nederlandse couch surfster: 'ruimt niks op, laat bed onopgemaakt achter, eet alles uit koelkast..'. Waarop zij een review plaatste: 'hij verwachtte seks'. Voor deze ervaringen is een speciaal meldpunt, maar veiligheid is natuurlijk nooit gegarandeerd.
De CS meeting bleek puur toevallig in de Werner's, de club waar ik ging stappen. Diezelfde avond had ik er 20 nieuwe vrienden bij.

FISHING TRIP
Met deze 20 nieuwe vrienden, had ik een week later een heel bijzonder weekend. Vlakbij Malakka, een historische stad in Maleisie aan de kust, wat door de Portugezen werd gekolonialiseerd als handelspost en later door de Nederlanders werd veroverd, lag een klein vissersdorpje. Een van de mannen kwam er vandaan en zijn familie bracht ons met houten vissersbootjes naar de 'kelong' midden in zee. De 'kelong' zijn houten vissershuisjes op palen zo'n zes meter diep in de zee. De kelong worden gebruikt door vissers, en liggen midden in de zee. Je kunt er dus alleen met een boot naartoe. De simpele enkel van hout en rotan gemaakte kelong zijn voorzien van een 'toilet' en primitief keukengerij en zijn ontstaan doordat vissers vaak nachtenlang moeten vissen.
Rond een uur of 5 zakte het water en konden we naar een eiland lopen, 2 uur later was het water alweer gestegen. Het was een klein eiland met boomwortels boven de grond. Je kunt precies zien hoe hoog het water soms staat, omdat de wortels zeker tot anderhalve meter boven de grond komen. Onder de couch surfers was ook een rare Rus, ik probeer niet biased te zijn, maar ik heb alleen nog maar vreemde Russen ontmoet. Deze Rus liep 2 dagen lang rond in zij Speedo, wat aziatische nooit zouden doen, omdat het ongepast is, stelde almaar zinloze vragen, 'waarom blijven we tot 5 uur hier?'. Omdat we sate celon gaan eten. 'waarom pas om 5 uur'. Omdat het dan pas open gaat, dan begint etenstijd. 'waarom gaan we dat eten'. Kerel, geniet gewoon lekker van alle plekken die de deze locals ons laten zien. (het vervolg staat in het volgende reis verslag)